Ἕνα ὅμορφο ποίημα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου...

Αρχή πάντων και τέλος ποιού Θεόν.
Βίου το κέρδος, εκβιούν καθ΄ ημέραν.
Γίνωσκε πάντα των καλών τα δράματα.
Δεινόν πένεσθαι, χείρον δ΄ ευπορείν κακώς.
Ευεργετών νόμιζε μιμείσθαι Θεόν.
Ζήτει Θεού σοι χρηστότητα χρηστός ών.
  Η σάρξ κρατείσθω και δαμάσθω καλώς.  
Θυμόν χαλινού, μη φρενών έξω πέσεις.  
΄Ιστη μεν όμμα, γλώσσα δε στάθμην  έχοι.  
Κλείς ωσί κείσθω, μηδέ πορνεύοι γέλως. 
Λύχνος βίου σοι παντός ηγείσθω λόγος.  
Μη σοι το είναι τω δοκείν υπορρέοι.  
Νόει τα πάντα, πράσσε δ΄ ά πράσσειν θέμις. 
Ξένον σεαυτόν ίσθι, και τίμα ξένους.  
Ὅτ' ευπλοείς, μάλιστα μέμνησο ζάλης.
 Πάντ΄ ευχαρίστως δεί δέχεσθαι τα εκ Θεού.
΄Ράβδος δικαίου πλείον, ή τιμή κακού.
Σοφών θύρας έκτριβε, πλουσίων δε μη.
Το μικρόν ου μικρόν, όταν εκφρέρη μέγα.
΄Υβριν χαλινού, και μέγας έση σοφός.
Φύλασσε σαυτόν, πτώμα δ΄ άλλου μη γέλα.
Χάρις φθονείσθαι, το φθονείν δ΄  αίσχος μέγα.
Ψυχή θύοιτο μάλλον ή το πάν Θεώ.
΄Ω τις φυλάξει ταύτα, και σωθήσεται;