«Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες!»

-Πιστεύεις στον Χριστό;
-΄Όχι! Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μία ανώτερη δύναμη!
-Αν μου εμφανιζόταν ο Χριστός, θα τον πίστευα!
Ο νους μας ας τρέξει λίγο πίσω. Πολύ πίσω! Βρισκόμαστε στα Ιεροσόλυμα, περί το έτος 33 μ.Χ. Έντεκα μαθητές, προδομένοι, κυνηγημένοι, προσπαθούν να ορθοποδήσουν σιγά-σιγά μετά τον βίαιο αποχωρισμό από τον Διδάσκαλό τους. Τις τρεις τελευταίες ημέρες, διαδραματίσθηκαν γεγονότα, που συγκλόνισαν τις ψυχές όλων αυτών των ανθρώπων. Προδοσίες, Απαρνήσεις, Δικαστήρια, Κατηγορίες, Μαστιγώματα, Σταυρός, Μνήμα… Ο Κύριος βέβαια είχε προαναγγείλει για το Σταυρικό του μαρτύριο, και την τριήμερο του Ανάσταση, αλλά πώς είναι δυνατό να μην χαθεί κάθε τελευταία ελπίδα. Ενώ είχαν δει τον Κύριο να κάνει θαύματα πολλά, και γνώριζαν την παντοδυναμία του, στο τέλος φαίνεται να λυγίζουν. Λύγισαν μπροστά σε όλα αυτά τα φρικτά γεγονότα. Οι περισσότεροι θα νιώσανε κοροϊδεμένοι, εξευτελισμένοι καθώς είδαν τον Παντοδύναμο Κύριό τους να εξολοθρεύεται σαν ένας κοινός θνητός.


Ξημερώνοντας όμως Κυριακή, ακόμα πιο συγκλονιστικά γεγονότα διαδραματίστηκαν. «Τοῦτο Σάββατόν ἐστι τὸ εὐλογημένον, ἐν ᾧ Χριστὸς ἀφυπνώσας, ἀναστήσεται τριήμερος». Οι μυροφόρες πρώτες, και αργότερα οι Μαθητές, που πήγαν να αλείψουν με μύρα το νεκρό σώμα του Δεσπότου Χριστού, πλησιάζοντας τον τάφο, είδαν την λίθινη πλάκα του μνήματος μετατοπισμένη, και το μνήμα, άδειο, κενό. Πάνω στην πλάκα, στεκόταν ένας φωτοφόρος νεανίας, ο οποίος και πρώτος ανήγγειλε την πλέον γλυκύτερη και πιο ελπιδοφόρα είδηση στην Ιστορία της Ανθρωπότητας. «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ᾤδε!»

Το ίδιο απόγευμα, ο Κύριος εμφανίζεται σε αυτή την μικρή συντροφιά, τον μικρό αυτό κύκλο των μαθητών. Τους ευλογεί, ομιλεί μαζί τους. Πλην όμως, εκείνη την ώρα απουσίαζε ένας από αυτούς, ο Θωμάς, ο οποίος και δεν πρόλαβε να δει τον Αναστάντα Χριστό. Φτάνει αργότερα, και ενημερώνεται από τους υπολοίπους για την αναστάσιμη επίσκεψη του Κυρίου. Όμως, δυσκολεύεται να το πιστέψει. Ζητάει χειροπιαστές αποδείξεις. «Ἐγὼ δὲ Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω». Εσείς, λέγει ο Θωμάς, τον είδατε και πιστεύσατε. Αν δεν τον βλέπατε, θα πιστεύατε;
Σε αυτό το σημείο, ας κάνουμε μία στάση! Ο Θωμάς για να «πιστέψει», χτυπάει με μανία την πόρτα της αναντίρρητης γνώσης. Δεν θα πιστέψω αν δεν τον δω! Αν δεν ψηλαφίσω τα σημάδια από την Σταύρωση! Στα αλήθεια, αυτό είναι πίστη ή επιστήμη; Μάλλον πρόκειται για ένα λογικό λάθος του Αποστόλου Θωμά, και σε παραλληλισμό με την εποχή μας, όλων των αθέων. Παρατίθεται ο ορισμός του αθεϊσμού: η οντολογική θέση της απόρριψης ύπαρξης του Θεού, η οποία μπορεί να είναι είτε απιστία στις διάφορες θεότητες (αρνητικός αθεϊσμός), είτε απιστία στην ύπαρξη διαφόρων οντοτήτων (θετικός αθεϊσμός). Επιπροσθέτως, διάφοροι άθεοι φιλόσοφοι, (Ρίτσαρντ Ντόκινς), πρεσβεύουν πως αν κάποιος άθεος δει ένα θαύμα, θα πιστέψει. Μα, πώς είναι δυνατόν να ομιλούμε περί πίστεως, και συγχρόνως περί οντοτήτων! Αυτό είναι η διαφορά της πίστης από την επιστήμη. Η Επιστήμη, διατυπώνει μία θεωρεία, την αποδεικνύει μέσω πειραμάτων, και τελικά την περιγράφει με νόμους. Η πίστη αντιθέτως, αποδέχεται χωρίς να δει. Δεν περιμένουμε να δούμε κάτι χειροπιαστό, ή ένα φαινόμενο, για να πιστέψουμε. Πιστεύουμε και μαρτυρούμε ότι ο Ιησούς «ἀπέθανε καὶ ἀνέστη». Αυτό είδαν και οι απόστολοι, και οι πρώτοι μάρτυρες. Δεν μαρτύρησαν για ιδεολογίες, για κόμματα. Είδαν τον Κύριον να πεθαίνει και να ανασταίνεται. Πώς είναι δυνατόν να αποσιωπήσουν τέτοιο φρικτό γεγονός. Κηρύττουν σε όλη την οικουμένη ότι ο Ιησούς που σταυρώσανε οι παράνομοι Ιουδαίοι, αναστήθηκε, και τον είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια, τον ακούσαμε να μας μιλάει.

Έτσι και εμείς με την σειρά μας, χωρίς να έχουμε δει τον Κύριο, πιστεύουμε στα λόγια τον αποστόλων, και όσων διαβάζουμε μες στις Πράξεις των Αποστόλων, τα οποία αποτελούν απόδειξη της αναστάσεως του Κυρίου μας. Βεβαίως όμως, το «χωρίς να έχουμε δει τον Κύριο» είναι σχετικό πολύ. Ας ρωτήσουμε ανθρώπους μες στην κοινωνία μας, στο διάβα των αιώνων, που πέρασαν πολέμους, διωγμούς, κακουχίες, να μας μιλήσουν για την παρουσία του Χριστού. Ανθρώπους με ασθένειες, που σωματικά και ανθρώπινα είναι οι πιο άτυχοι άνθρωποι στον κόσμο, να ευγνωμονούν τον Χριστό για τις ασθένειες που τους έχει δώσει. Ας ρωτήσουμε τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Πορφύριο, μες στο ταπεινό και απέριττο κελλάκι πόσες φορές γίναν κοινωνοί του ακτίστου φωτός, και ηρπάγησαν σε θεωρεία.

Αν αυτό συνέβαινε σε δυο-τρεις ανθρώπους τότε, μάλιστα, θα μπορούσαμε να μιλάμε για προβλήματα ψυχονευρολογικής φύσεως. Όταν όμως, οσάκις ο άνθρωπος, τόσες χιλιάδες χρόνια, δια της προσευχής, νιώθει βιωματικά πλέον την ανεκλάλητη αλλοίωση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην ψυχή του, και τον θείο έρωτα να τον κάνει κοινωνό του γλυκού Νυμφίου του, του Θεανθρώπου Κυρίου μας, τότε αυτό μάλλον δεν πρόκειται για τρέλλα. Ή μάλλον είναι τρέλλα, αλλά θεϊκής προελεύσεως. Ο Όσιος Πορφύριος, αναφέρεται στο βίο του, είδε κάποτε, μες στην Εκκλησία ένα συνασκητή του να προσεύχεται τόσο θερμά, που κάποια στιγμή περιλούστικε με άυλο φως. Τότε, ο όσιος άρχισε να τρέχει και να φωνάζει στα βουνά «Δόξα σοι ο Θεοοοοός, Δόξα σοι ο Θεοοοοοός!» Αυτό για έναν ορθολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο είναι τρέλλα, αλλά για έναν Χριστιανό είναι η απόδειξη όχι μόνο της ύπαρξης του Θεού, αλλά και της αγάπης προς το πλάσμα του.

Εις μάτην λοιπόν, κάποιες φορές προσπαθούμε να πεισθούμε ή να πείσουμε περί της υπάρξεως του Θεού. Η πειθώ δεν αφορά θέμα γνώσεων πάντα, αλλά και βιωμάτων. Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει τον Θεό, ας μην παύσει να χτυπά την πόρτα της γνωριμίας μαζί του. και τότε ο Κύριος, θα εμφανισθεί, με αγάπη, όπως στον Απόστολο Θωμά, θα του πει: «φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός!»

Γ. Δ.