«Κύριε, δίδαξόν με ὀδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι!»

Τό ἐσωτερικό του ἀνθρώπου, σάν μαινομένη θάλασσα, ἐξαπολύει ἕνα ἀβυσσαλέο ἀριθμό κυμάτων, ἀπό σκέψεις, ὄνειρα, ἐπιθυμίες… τά ὁποῖες καλεῖται, ὁ κυματοθραύστης νοῦς, νά τά ἀποτρέψει, μᾶλλον ἀνεπαρκῶς, ἀπό τό νά ξεχαρβαλωθεῖ τό μικρό λιμανάκι τῆς ζωῆς μας. Τά μποφόρ ὑψηλά, οἱ τρικυμίες συχνές, τά τσουνάμια ἀλλεπάλληλα καί πολλές φορές νά καταπίνουν ζωές ὁλόκληρες.

          Θά ἦταν γελοῖα καί μόνο ἡ σκέψη νά κάτσουμε νά ἀναλύσουμε ἀνά κατηγορία τούς λογισμούς πού μάς πειράζει ὁ πονηρός. Ἀριθμός ἀτέρμων, «ὑπέρ ἀριθμόν ψάμμου θαλάσσης». Ἄς ἐπιτραπεῖ ὅμως νά καταθέσω ἕνα θέμα, ὄχι τόσο συμβουλευτικά, ἀλλά περισσότερο γιά νά σᾶς καταστήσω κοινωνούς καί ῥανίδες κουφίσεως, καθῶς εἶναι γνωστό ὅτι ἡ ἀλληλοσυμπαράσταση ἐλαφρύνει τόν φόρτο τῆς πνευματικῆς πίεσης. Ἔτσι, θά ἀσχοληθοῦμε μέ τό δίλημμα πού δημιουργεῖται ὅταν φτάσεις στήν διχάλα πού χωρίζει τό μονοπάτι. Ποιό μονοπάτι; Ὑπάρχουν χιλιάδες διχάλες, ἀλλά θά ἀσχοληθοῦμε μέ αὐτή πού ἀπασχολεῖ τήν «φουρνιά» μας.

          Γάμος-Μοναχισμός. Ἔγγαμος-ἄγαμος βίος.

          Κατά τήν ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν δύο φύλων, ὅλοι εἴμαστε γνῶστες τῶν συναισθημάτων καί τῆς ψυχοσύνθεσης πού ἐμφανίζονται στόν κάθε ἄνθρωπο. Εἰδικά γιά αὐτόν πού στήν παρέα ὑπάρχει ἄτομο ἑτέρου φύλου πού νιώθει κάποια συναισθήματα γιά αὐτό, οἱ παλμοί αὐξάνουν, ἡ θερμοκρασία χτυπάει τά ὕψη, ἀλλά μέσα του, κάτι γλυκό καί οὐράνιο, τοῦ τρελαίνει τά λογικά, καί τόν ὠθεῖ μέ δυνάμεις ἀνώτερες τῶν πυρηνικῶν νά ἐξαγορευτεῖ τούς λογισμούς του στό αἴτιο πού τόν μεταμορφώνει ἀπό λογικό σέ παράφρον ὅν.

          Ἐν ἀντιθέσῃ ὅμως, ὅλοι ἔχουμε ἐπισκεφτεῖ μοναστήρια, ἀντρικά ἤ γυναικεῖα, ἔχουμε διανυκτερεύσει, καί θαυμάσαμε τό πράον, τό γαλήνιον, τό ἀσκητικόν τοῦ φρονήματός τους. Οἱ ἀκολουθίες θυμίζουν ποθητές στιγμές, ἀπό τόν Παράδεισο, ὅπου οἱ μοναχοί ὡς ἐπίγειοι Ἄγγελοι δοξολογοῦν τόν Θεό. Καί νομίζω, ὅτι σέ τέτοια περιβάλλοντα, ζήσαμε περισσότερες καταστάσεις, νιώσαμε τήν θεία Χάρι, τά δάκρυα τοῦ θείου ἕρωτος νά γλυκαίνουν τήν ψυχή μας, καί ἀναφωνήσαμε σάν ἄλλος Πέτρος «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι!»

          Καί γεννᾶται τό ἐρώτημα. Τί θά ἀπογίνω ἐγώ στή ζωή μου. Θά παντρευτῶ καί θά μείνω μέ τήν στενοχώρια ὅτι δέν ἔγινα καλόγερος. Ἤ θά γίνω καλόγερος; Καί ἄν βγάλω ὅλα τά ἀποθημένα μές στήν Μονή, καί γίνω κακός μοναχός; Ὅλες αὐτές εἶναι εὔλογες ἀνησυχίες πού ταλαιπωροῦν πολλούς ἀπό ἑμᾶς.

          Ἐπίσης, μπορεῖ νά συμβεῖ καί τό ἑξῆς ἀκόμα. Κάποιοι νά σκέφτονται σοβαρά τόν μοναχισμό ἤ τόν γάμο, καί, τσούπ!, γνωρίζεις μία κοπέλα καί δέν μπορεῖς νά συγκρατήσεις τά μυαλά σου μέ τίποτα, ἡ τρέλλα χτυπάει κόκκινο, ἤ πᾶς σέ ἕνα μοναστήρι καί νιώθεις τόσο ἔντονα τήν κλήση τοῦ Θεοῦ. Καί στίς δύο περιπτώσεις λές: Μά ἐγώ πήγαινα γιά ἐκεῖ, πῶς βρέθηκα ἐδώ;

          Καί πῶς θά ἀντιμετωπίσω τίς μεγάλες ἀποφάσεις τίς ζωῆς; Νά περιμένω, νά ἀκολουθήσω τό συναίσθημα, νά τά ἀφήσω σέ δεύτερη μοίρα; Ὄχι, τίποτα ἀπό αὐτά! Ἡ λύση εἶναι μία! Νά ἐναποθέσεις τίς ἐλπίδες καί τά σχέδιά σου στόν Θεό. Νά γίνει ἡ πορεία σου θέμα προσευχῆς. Ἅπαξ καί τό κάνεις αὐτό, τότε νά εἶσαι σίγουρος πώς βαδίζεις σωστά. Τότε, ἔχεις ἀκολουθήσει τόν σωστό δρόμο.

          Μπορεῖ νά φαίνεται μεγάλη τρέλλα ἤ ἀκόμα καί ἐπιπολαιότητα, ἀλλά ἔτσι εἶναι. Σκοπός εἶναι νά ζοῦμε τήν κάθε μέρα μας σάν νά ἦταν ἡ τελευταία. Εὐχαριστήσου μέ τήν κάθε στιγμή πού ζεῖς. Ζῆσε τά φοιτητικά σου χρόνια. Ἔχε ἀπό κοντά ἕνα πνευματικό νά ἐναποθέτεις στό πετραχήλι του σκοτοῦρες τῆς καθημερινότητας. Βρές μία καλή παρέα, μέ κοινό σκοπό, καί χαρεῖτε τά χρόνια αὐτά. Ἡ ζωή εἶναι μικρή, καί δέν σηκώνει χάσιμο χρόνου. Ἄν κάτι εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μή τό φοβηθεῖτε! Μην κλείνετε πόρτες στίς εὐκαιρίες πού ἀνοίγονται. Ὁ χρόνος κυλάει, τό τραίνο ἔφυγε… Εἴμαστε ὅλοι ἐπιβάτες, καί δέν ξέρουμε ὁ καθένας πότε θά φτάσει στόν προορισμό του. Σημασία ἔχει νά περάσουμε ὅσο τό δυνατόν καλύτερα καί ὠφέλιμα στό ταξίδι.

          Θά ἔρθει καί τό σχῆμα, ἤ οἱ βέρες στήν ὤρα τους! Θά τό καταλάβεις… Θά νιώθεις μέσα σου τρέλλα. Δέν θά μπορεῖς νά τό ἐλέγξεις. Ὅλα θά σέ σπρώχνουν πρός τά ‘κει. Ἀλλά μέχρι τότε μήν δεσμεύεσαι, ἔχε ὅλα τά σενάρια πιθανά, καί ζῆσε! Καί μήν ξεχνᾶς τό βασικότερο:

         

          «Ἰνατί περίλυπος εἴ ἡ ψυχή μου; καί ἰνατί συνταράσσεις με; Ἔλπισον ἐπί τόν Θεόν!»

         

Γ. Δ.