Dum vivimus vivamus!

-Καί τελικά, πῶς θά περιέγραφες τήν ζωή σου, αὐτά τά λίγα χρόνια πού σπούδασες; Ἡ σχολή σου, οἱ παρέες σου…;

-…

-Δέν σού ΄ρχεται κάτι στο μυαλό; Ἄντε ρέ, λέγε; Δέν μπορεῖ, τί στό καλό;

-… (Τά ἀποσιωποιητικά ἔχουν σημασία)

Τήν τελευταία μέρα στο σχολεῖο, ὅλοι ἀνεξαιρέτως, δώσαμε ὑπόσχεση ζωῆς νά μην χαθοῦμε μέ τούς κολλητούς/ές μας. Μέ τήν εἴσοδό μας στό Πανεπιστήμιο, δέν θά ἐπιτρέπαμε τίς διάφορες χιλιομετρικές ἀποστάσεις νά σταθοῦν ἐμπόδιο στίς γερά θεμελιωμένες (τοὐλάχιστον ἔτσι νομίζαμε) σχολικές μας παρέες. Καί κάπως ἔτσι, ἔφτασε ἡ τελευταία μέρα τοῦ καλοκαιριοῦ, ἡ τελευταία μέρα πρίν τήν ἀναπόφευκτη ὑλοποίηση τοῦ πλέον γνωστοῦ «Μάτια πού δέν βλέπονται, γρήγορα λησμονιοῦνται»

Τήν πρώτη μέρα στη σχολή, τό ἀμφιθέατρο θά τό χαρακτήριζα ὡς κέντρο διερχομένων, ἤ κάτι σέ ἀεροδρόμιο, ταξιδιωτικό γραφεῖο, τά γραφεῖα τοῦ 11888,… Ἄν ἔστηνες αὐτί γιά λίγο, μέ πολύ προσοχή ὅμως, μέσα σέ αὐτή τήν χάβρα, θά ἀκούγονταν κατ’ ἐπανάληψιν τηλέφωνα, ὀνοματεπώνυμα, διευθύνσεις, πόλεις. Μία προσπάθεια ἔνταξης τοῦ καθενός σέ αὐτή τη νέα Βαβέλ, αὐτόν τόν πολυπολιτισμικό χῶρο, ὅπου πλέον, θά αναμιγνύονταν γένη, φυλές, γλῶσσες, ἰδεολογίες, θρησκεῖες, καί ὁ καθένας θά προσπαθοῦσε νά ἐπιβιώσει, συνάπτοντας γνωριμίες-κατά κάποιους φιλίες.

Ὅλα αὐτά τά χρόνια, πολλῶν εἰδῶν ἄνθρωποι πέρασαν, περνᾶνε, καί θά περάσουν ἀπό τόν χῶρο μας. Ἄθεοι, φιλόδοξοι, θρῆσκοι, ἐγωιστές, κερδοσκόποι, ταπεινοί, ἄφρονες, ὤριμοι, σπάταλοι, ὥν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Ἐν τέλει ὅμως, ἐπιλέξαμε μέσα ἀπό αὐτό τόν ὀρυμαγδό κάποιες ψυχές οἱ ὁποῖες θεωρήσαμε ὅτι θά μᾶς βοηθήσουν νά ἔνταχθοῦμε στήν κοινωνία, θά μᾶς σταθοῦν σέ τυχόν δοκιμασίες πού θά ἔρθουν, καί θά ‘χεις ἐν τέλει βρέ ἀδελφέ νά πεῖς τόν πόνο σου, τόν χαβαλέ σου ἤ ἀκόμη καί τήν χαζομάρα σου, τίς ὧρες αἰχμῆς…

Μέσα ἀπό τίς φοιτητικές μας παρέες, χαράξαμε, εἴτε τό πιστεύουμε, εἴτε ὄχι, ἕνα μεγάλο μονοπάτι, μέ δελεαστική διαδρομή. Παρέα, αὐτή ἡ μικρή λέξη πού όμορφαίνει τήν ζωή μας, μάς βάζει σέ μπελάδες, καί μάς μεταμορφώνει ἀπό ἀνέμελα παιδάκια σέ ὤριμους νέους, γεμάτους στόχους καί ὄνειρα. Πολλοί ἀπό μάς στό πανεπιστήμιο γνωρίσαμε τούς κολλητούς μας, ὄχι σαν αὐτούς τῶν προηγούμενων ἐτῶν, ἀλλά αὐτούς οἱ ὁποῖοι θά ἀποτελοῦν πνευματική στήριξη καί τροφοδοσία, στήν ἀνηφορική πορεία προς τήν κατ’ ἄμφω τελειότητα (ἄς μού ἐπιτραπεῖ νά χρησιμοποιήσω τόν ὅρο καταχρηστικά, καθῶς κανεῖς δέν εἶναι τέλειος). Καί ἄν νομίζετε ὅτι ὑπερβάλω, ἄς ῥωτήσουμε τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ὁ ὁποῖος μᾶς λέει γιά τήν πρότυπη καί ἀληθινή φιλία μεταξύ αὐτοῦ καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅτι: «Μιά δυνατή φιλία γεννᾶται, ὅταν οἱ φίλοι διεξάγουν κοινό ἀγῶνα καί ἁμιλλῶνται εἰς τήν κατάκτησιν τῶν ὑψηλῶν κορυφῶν τῆς ἀρετῆς.»

Ἄλλοι πάλι γνώρισαν τόν ἔρωτα τῆς ζωῆς τους, τήν μία ἀπό τίς τρεῖς γυναῖκες πού θά μείνουν ἀνεξίτηλα τοποθετημένες στήν καρδιά τους (οἱ ἄλλες δύο: Ἡ μαμά τους, καί ἡ Παναγία μας)  καί ἀποφάσισαν νά ἀγωνισθοῦν μαζί, διά τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, τήν ἐν τῶ κόσμῳ ἄσκηση, πού θά ὀδηγήσει μέ τήν χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος στόν ἁγιασμό, ἀλλά νά συντελέσουν καί στήν συνέχιση τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, διά τῆς τεκνοποιίας. Κάποιοι ἄλλοι, ἀποφάσισαν νά τηρήσουν παρθενία στήν ζωή τους, καί νά λάβουν τόν ἀγγελικό σχῆμα. Θέλησαν δέ, νά ἐναποθέσουν τά πτυχία τους στα πόδια τοῦ Θεοῦ, καί μέσῳ τῆς μοναχικῆς πολιτείας, νά φτάσουν μία μέρα στον ποθητό τους Νυμφίο, τόν Κύριο μας.

Φυσικά, ὑπάρχουν καί τά εὐτράπελα τῆς φοιτητικῆς ζωῆς, τά ὁποῖα ὅλοι γνωρίζουμε… Σκοπός εἶναι ὅμως, κανεῖς νά μην ἀφήσει νά πάνε χαμένα αὐτά τά λίγα χρόνια. Τά σκαμπανεβάσματα ποτέ δέν θά λείπουν ἀπό τήν ζωή μας. Οἱ φίλοι μας πιθανῶς νά μάς ἀπογοητεύσουν. Θά βρεθούμε καί σέ περιβάλλοντα τά ὁποῖα φαίνονται ἀποπνικτικά. Θά βρεθούμε καί σέ λάθος τοποθεσίες τήν λάθος στιγμή.    Ἐμεῖς ὅμως δέν θά πρέπει νά παραδινόμαστε στίς τρέχουσες- ὄχι καί τόσο εὐνοϊκές- καταστάσεις, στον ὠχαδερφισμό μας, στίς φοβίες μας… Ὅ Θεός μάς ἐπέτρεψε τίς διάφορες δυσκολίες πού ζοῦμε, ὄχι γιά νά μένουμε στάσιμοι, ἀλλά, ὡς ζῶντες ὁργανισμοί, νά τίς ἐκμεταλλευόμαστε, καί μέσῳ αὐτῶν νά παράγουμε ἔργο σωτήριο γιά μας καί τούς γύρῳ μας. Ἔργο, πού θά μάς καθιστᾷ ὀδοδείκτες καί φωτεινά παραδείγματα σέ αὐτήν τήν συγχυσμένη ἐποχή τῆς ἀπαξίωσης καί τοῦ κατήφορου.

Ὁ χρόνος κυλάει ἀνεπιστρεπτί! Ἄς παύσουμε νά κατσουφιάζουμε καί νά παραδίνουμε τά ὅπλα, καί ἄς δοῦμε γύρω μας. Ἄς ἀναζητήσουμε τούς ἀνθρώπους πού ἀξίζει νά συναθληθοῦμε σέ αὐτή τη ζωή, καί ἄς προχωρήσουμε. Παράλληλα μέ τη θύραθεν παιδεία μας (σχολή…), ἄς δώσουμε πραγματικό νόημα καί ἀξία στά μυστήρια ἀποσιωποιητικά (…) ὥστε ἡ μικρή ζωή τοῦ καθενός ἀπό ἑμᾶς νά ἀποτελεῖ ἕνα μικρό στολίδι στό πέρασμα τῶν αἰώνων. Ὥστε νά ζήσουμε τόν Παράδεισο ἀπό τῶρα!

Dum vivimus vivamus! (Ὅσο ζοῦμε, ἄς ζήσουμε!)

Γ.Δ.